Ճաշասենեակի երկար սեղանին շուրջ նստած, դիմացս ունիմ սեւ մելանով գրիչ մը, քանի մը թուղթ եւ մէկ բառարան. տեսարան մը, որ ծանօթ էր ինծի վաղուց, մանկութեան օրերէ ի վեր, մէկ տարբերութեամբ, որ այժմ մեծ մայրս սեղանին շուրջ չէր գտնուեր ինծի ընկերակցելու գիշերուան ուշ ժամերուն, ոչ ալ հայրս հոս էր,…
Ճեմարանականները «Հայ ճեմարանի» 90-ամեակի կոչը լսելով՝ նուիրատուութեան կողքին ուրախալի այլ երեոյթ մը պարզեցին. անոնցմէ շատեր անակնկալօրէն ձեռք առին իրենց գրիչը։ Մեզի ծանօթ քանի մը գրողներու կողքին, կը հանդիպինք անուններու, որոնք շատո՜նց հայերէն չէին գրած։ Այս գրութիւններուն տակ երեւցող նոր ստորագրութիւններու երեւոյթը վստահաբար ուրախալի յայտնութիւն մը եղաւ բոլորիս։ Հիներ –…
Մի քանի շաբաթէ ի վեր՝ «Ազդակ»-ի կայքէջին վրայ եւ կամ «ֆէյսպուք»-ի ընդմէջէն կը կարդամ Ճեմարանականներու կողմէ գրուած յուշ-յօդուածներ, որոնք մի քանի վայրկեան ետ կը տանին զիս ու մոռնալ կու տան առօրեաս ու համաշխարհային սփռուած համաճարակին պարտադրած իրավիճակը։ Ինքնաբերաբար, իմ ալ յիշողութիւնս ժամանակին մէջ ճամբորդութիւն մը կը կատարէ ու…
Զբօսանքի պահ մըն էր, կարճ զբօսանքը։ Սեւակին հետ վերի յարկի մեր դասարանէն իջած եւ մտած էինք գրադարան, Արփին մեզի բարեւած էր, մենք սեղանին վրայէն «Ազդակ» թերթը առած էինք եւ սովորականին պէս սկսած էինք ոտքի վրայ աչքէ անցընել զայն։ Այն ատեն պէտք էր որ 10-րդ դասարան ըլլայի. Սեւակը դեռ…
1 Օգոստոս 1957-ին սկսաւ գիշերօթիկի իմ կեանքս՝ Ն. Փալանճեան Ճեմարանին մէջ։ Առաջին մէկուկէս ամիսը անցուցի Մէյրուպա գիւղի պանդոկներէն մէկուն մէջ, ուր գիշերօթիկներու մէկ մասը ամառուան արձակուրդը կ՛անցընէր՝ Սըր-ի հսկողութեան տակ։ Քուէյթի անապատներէն վերջ, ուր մանկութիւնս անցուցած էի, կանաչ լեռները, պարտէզները եւ մանաւանդ պտղատու ծառերը նորութիւն էին ինծի համար։…
Ճեմարանը, ճեմարանականներուս ջախջախիչ մեծամասնութեան համար եղած է այնքան հոգեհարազատ հաստատութիւն մը, որ անձնապէս երբեք չէի մտածած, թէ ի՛նչն է, որ զայն վերածած է «Մեր բոլորիս դուն ուխտավայր»-ի, վա՞յրը, շէնքե՞րը, ընկերական մթնոլո՞րտը, աննման ուսուցիչնե՞րը: Յստակ է, թէ ընդհանրապէս ամէն դպրոց իր շրջապատին համեմատ նկատելի գեղեցկութիւն մը կ՛ունենայ, հոն անպայման…
Շա՜տ յիշատակներ՝ ապրումներու թաթխելով, արձանագրած եմ Ճեմարան հոտող թուղթերուն, աւարտական դասարանի վերջին օրերուն եւ տարազաւոր կեանքի վայրկեանները հասցնելով էջերու եզերքին։ Նմանօրինակներ արտադրելու կիրքը չունիմ ա՛լ։ Հարկաւ, տարիներ շարունակ մտերմացած եմ Ճեմարանի վիթխարի պատերուն հետ եւ աճած անոնց թիկնեղ պատմութիւններով, անտարակոյս Ճեմարանիս 90-ամեակը սրտիս կ’առթէ արտայայտուիլ եւ կրկին յայտնել…
Անգութ էր հոլովոյթը։ Թէեւ ամէն ինչ շատ հաճելի սկսած էր հին շէնքի տանիքը ամրացուած խաղավայրին վրայ ու անոր յարակից դասարաններուն մէջ, ուր տիրական էր ջրաներկին հոտը, որուն շաբաթը անգամ մը կը շաղախուէր պարոն Սերոբին «բաժնած» լահմեճիւնի բոյրը։ Մեծ խանդավառութեամբ կը պատրաստուէինք ամավերջի հանդէսներուն, որոնց գերագոյնը պիտի ըլլար դեղին…
Ինը տարեկան էի: Մօրաքրոջս ձեռքէն բռնած, մտանք դարպասէ մը: Մուտքին՝ պահակի նման ծերունի մը նստեր էր եւ հանդարտ, անժպիտ, կը բարեւէր բոլորին: –Ահա՛ նոր դպրոցդ ,- ըսաւ մօրաքոյրս հպարտութեամբ: «Դպրո՞ց, թէ՞ հանրային պարտէզ,- կը մտածէի ես. – այս ինչ լա՜յն բակ է», զարմացած կը դիտէի շուրջս, բարձր ծառերու տակ…
«Համազգային»ի Ճեմարանը լոկ քարաշէն կառոյց մը չէ. ոչ ալ` դասական ու սովորական կրթական հաստատութիւն մը: Ճեմարանը ոգեշնչող ապրող էակ մըն է, որ վերստին ծնունդ կ’առնէ, ամէն անգամ, որ երեխայի մը ծնողքը իրենց հոգեհատորին դաստիարակութիւնը խոհեմօրէն կը վստահին մեր ինքնուրոյն Դարբնոցին: Արդարեւ, ա՛յն օրը երբ խնդրոյ առարկայ երեխան մուտք…
Եթէ երբեք նախնական ու համեստ բնութագրում մըն է դպրոց հասկացողութիւնը, ճեմարանը բաւարար է գոհացնելու ակադեմական որակումը 90-ամեայ կրթական այս օճախին, որ կոչուեցաւ «Հայ Ճեմարան» բառին իսկական տարողութեամբ ու ամբողջացաւ ազգային գաղափարախօսական տարազումով։ Ճեմարանի հիմնադիրները փախեր էին սուրէն ու արհաւիրքէն եւ, իրենց հոգիներուն մէջ հայրենի հողը կորսնցուցած ըլլալու դեռ կոտտացող ցաւը զսպած, փառաւոր…
New York City, June 10, 2020 My dear fellow alumni, The young and the ever maturing, The near and the far, Those who remember, and those who cannot spell in Armenian anymore, Protect your base. By supporting Djemaran, you are not simply – giving back….
